Ik was een paar dagen weg in de natuur en tussen de dieren en dat was therapeutisch en inspirerend. In één woord: vrijheid.
Dit verhaal is verschenen op Substack
Vorige week waren mijn zoon en ik een paar dagen in de provincie Groningen ter bevordering van het mentale welzijn. Ik heb een groot hart voor Groningen want het is mijn geboortegrond en de plek waar ik ben opgegroeid, maar de aanleiding om er naartoe te gaan was een andere, namelijk: bruschetta.
Volgens mijn zoon de beste bruschetta ooit, van Osteria da Vinci in Groningen stad, wat ik vanaf nu Stad zal noemen, zoals het door Groningers liefkozend wordt genoemd.
Bruschetta dus, die ik zelf niet kan eten ivm coe-li-a-kie (auto-immuunziekte met glutenintolerantie) maar die mijn zoon dus fantastisch vindt, ik zou zeggen, gaat het proeven. Dit geldt zeker ook voor andere mensen die geen gluten verdragen want ze hebben fantastische glutenvrije pizza’s en pasta’s. Maar echt! Wel even reserveren.
Overigens was ons bezoek aan Stad heel kort en alleen voor de bruschetta. Ik had het nog even over de Martinitoren en het geweldige uitzicht en dat we iets eerder moesten gaan om die te beklimmen maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Nu was dat niet erg want we logeerden in de meest prachtige omgeving, op een boerderij, in een comfortabele hooimijt in, jawel: Eexterveenschekanaal.
De reden dat we daar verbleven was omdat mijn zoon wilde vissen in de vijver van het dorp waar ik ben opgegroeid, dus daar zaten we in de buurt. Helaas bleek dat je met de vispas daar niet mag vissen en een lidmaatschap bij de lokale vereniging vereist is. Daar zaten we dan, in Eexterveenschekanaal.
‘What’s in a name’ zullen we maar zeggen, want hoera: de hooimijt stond naast een kanaal waar je wel mocht vissen. We hoefden alleen maar over te steken en bij het eerste het beste steigertje was het al raak: mijn zoon’s eerste snoek!
Helaas was ik te laat met het net (hoe schuif je zoiets uit??) en ontsnapte de hevig spartelende snoek zelf van de haak. Natuurlijk was het veel beter geweest als wij de snoek rustig in het netje hadden kunnen leggen en zo diervriendelijk mogelijk de haak hadden kunnen verwijderen, maar ja, leg dat maar eens uit aan een paniekerende (masochistische?) snoek.
De rest van de ochtend zijn we het kanaal gevolgd en hebben we op verschillende plekken de hengel uitgegooid. Je snapt het al: zonder resultaat. Gelukkig heb ik de snoek wel kort kunnen filmen (telefoon in de ene hand, net in het andere) terwijl hij een ‘Epke Zonderlandje’ deed. Ik heb er ’s nachts van gedroomd, dat begrijp je wel.
In de middag heb ik eindeloos naar het weiland kunnen staren, vol met paardenbloemen en een prachtig paard met een zes dagen oud veulentje, dat regelmatig de zoomies had. Een feest om naar te kijken! Daarnaast waren er op de boerderij twee honden, waaronder een oudere hond die van geen ophouden wist en alsmaar achter het veulentje aan wilde (dat mag niet omdat hij door de moeder kan worden geschopt). Met als gevolg dat ik nog steeds het commando “BOWIE, MAND!” hoor in mijn dromen. Ik probeer dit nu uit op mijn door-brokjes-geobsedeerde kater: “LEO, STOEL!”
“Als dat geen therapie was dan weet ik het niet meer.”
Tot slot moet ik nog even noemen: de zes weken oude puppy! *smelt* We zaten rustig buiten te eten in de schommelstoel, toen er een zacht grijs bolletje kwam aanhollen dat rechtstreeks voor mijn bord met eten ging. Gelukkig kon ik het hooghouden en daarna het bolletje genaamd Luna uitgebreid aaien. Endorfines gegarandeerd! Als dat geen therapie was dan weet ik het niet meer.
We sloten het weekend af met een wandeling in de Drentse bossen, onderweg naar huis. Eveneens jeugdsentiment. Ik koos voor Westerbork, omdat ik dit aan mijn zoon wilde laten zien en er vroeger vaak geweest ben, met school én met mijn ouders in het weekend om de radiotelescopen van Astron te bekijken en de planetenroute te lopen. Dit maakte altijd grote indruk op mij als kind.
We eindigden in voormalig kamp Westerbork, wat je niet moet overslaan, zeker nu. Het was 3 mei. De voorbereidingen voor de herdenking van 4 mei waren in volle gang. Ook was het goed om te zien dat er volle bussen af en aan reden vanaf de parkeerplaats naar het parkterrein, wat betekent dat er nog altijd veel mensen willen zien en leren wat er daar gebeurd is in ’40 - ’45.
Het is een plek die altijd veel indruk maakt, het voelt desolaat en doodstil (ondanks de drukte) en het voormalige huis van de kampcommandant wordt geconserveerd in een gigantische glazen kas die er omheen is gebouwd. Het maakt dat je zowel mentaal als fysiek stil gaat staan. En dan is er ook nog wijlen Dieuwertje Blok, wier stem je op verschillende plekken uit ‘luisterpalen’ in het park hoort, verhalen vertellend van toen.
“Ik wandel, ik schrijf, ik solliciteer. En daarvoor ging ik even op vakantie. Allemaal privileges.”
Wanneer ik dit schrijf is het 5 mei, we zijn terug in onze dagelijkse realiteit, terug in Amsterdam. Het is altijd lastig geweest voor me om de draad weer op te pakken na een vakantie, hoe kort ook. Maar, het is vandaag tachtig jaar geleden dat we werden bevrijd. We hebben veel zorgen over de huidige wereldproblematiek. Ik neem me voor om mijn tijd vandaag niet te verdoen. Ik wandel, ik schrijf, ik solliciteer. En daarvoor ging ik even op vakantie. Allemaal privileges.
Ik neem mijn vrijheid niet voor lief.
Add comment
Comments